Στα πλαίσια του Κινηματογραφικού Εργαστηρίου του Δήμου Χαλανδρίου, θα προβληθεί η ταινία "Το Κυπαρίσσι του Βυθού" του Νίκου Κορνήλιου, την Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2020 και ώρα 19:00, στο Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο (Φιλικής Εταιρείας & Τομπάζη 18, Χαλάνδρι).

Θα ακολουθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη.

Είσοδος ελεύθερη

Σημείωμα σκηνοθέτη:

Αν ποίηση είναι αυτό που απογυμνώνει τις λέξεις και τις ωθεί στα όριά τους, άρα στη σιωπή, τότε ποιητικός κινηματογράφος είναι αυτός που ωθεί τις εικόνες στην παύση τους, στο «σβήσιμό» τους. Που επαναφέρει, δηλαδή, το βλέμμα από την εικόνα στην πραγματικότητα. Αν μπορούμε να βλέπουμε δεν έχουμε ανάγκη τις εικόνες, τον κινηματογράφο. Αν μπορούμε να ζούμε δεν έχουμε ανάγκη την ποίηση.

Παίζουν:

Άρτεμις Ιωάννου, Μελίσσα Κωτσάκη, Θοδωρής Ματινόπουλος, Γιώργος Μπακαλός, Δήμητρα Μπάρλα, Δημήτρης Σταματελόπουλος, Σπύρος Τσίκνας, Πηνελόπη Φλουρή 

Συντελεστές:

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΗΧΟΥ: ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΩΚΟΣ / STUDIO 19

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΕΙΚΟΝΑΣ: CLAUDIO BOLIVAR, ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗΣ / STUDIO 19

ΜΟΝΤΑΖ: ΕΥΓΕΝΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΣΕΝΑΡΙΟ / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ / ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΝΙΚΟΣ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ

Τεχνικά Χαρακτηριστικά:

Έτος Παραγωγής: 2015

Διάρκεια: 74 λεπτά

Εικόνα: 16:9, έγχρωμο / ασπρόμαυρο

 

Κριτική του Νίνου Φένεκ Μικελίδη / enetpress.gr

"Το Κυπαρίσσι του Βυθού"

Μια λυρική, ποιητική «συμφωνία αντιπαραθέσεων» είναι η νέα ταινία του Νίκου Κορνήλιου («Μητριαρχία», «11 συναντήσεις με τον πατέρα μου»), που πρωτοείδαμε στο 56ο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Τα βλέμματα, τα ερωτικά αγγίγματα, τα φιλιά, τα γυμνά σώματα, αναμιγνύονται με τις μνήμες σε μια σειρά μουσικές, θα έλεγα, εικόνες, (εικόνα και μουσική είναι άρτια δεμένες στην ταινία), που φέρνουν στο νου “Το δέντρο της ζωής”, καθώς και άλλες ταινίες του Τέρενς Μάλικ.
Δεν είναι μόνο τον Μάλικ που φέρνει στο νου η όμορφη αυτή ταινία του Κορνήλιου. Ο Αντονιόνι της «Έκλειψης» (στα πλάνα των άδειων δρόμων της Αθήνας) αλλά και ο Ρενουάρ του «Μια μέρα στην εξοχή», περνά μέσα από τον τρόπο που ο σκηνοθέτης συνδέει τα ερωτευμένα, ευτυχισμένα ζευγάρια του με τη φύση, με τα δέντρα, τα πάρκα, τη βροχή, τα φώτα, τη νύχτα (με τον ίδιο τον Κορνήλιο να είναι υπεύθυνος και για την ωραία φωτογραφία).
Τα γυμνά σώματα των ζευγαριών του σμίγουν ερωτικά με τον αέρα, τη βροχή, τα κυπαρίσσια, τα φύλλα των δέντρων, τα φρούτα που τρώνε με τόση λαιμαργία, τους διάφορους ήχους. Η ταινία του Κορνήλιου καταφέρνει να συνδέσει, με τρόπο αρμονικό, την αίσθηση της αφής και του ήχου με την αίσθηση της μνήμης και την αίσθηση, μαζί και την απόλαυση, απόλαυση της γεύσης. Μια όμορφη, βουτηγμένη στη δική της μαγεία, ταινία.