Με τη συμμετοχή πλήθος κόσμου γιορτάστηκε στο Χαλάνδρι η εθνική μας επέτειος της 25ης Μαρτίου 1821. Μαθητές, δάσκαλοι, γονείς, αιρετοί, εκπρόσωποι της Πολιτείας, οι σύλλογοι και οι φορείς της πόλης απότισαν φόρο τιμής στους αγώνες του λαού μας για ανεξαρτησία.

Μετά τη δοξολογία στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση στο Μνημείο των Πεσόντων και κατάθεση στεφάνων από τον δήμαρχο Χαλανδρίου Σίμο Ρούσσο, τον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Ιωάννη Λαδόπουλο, τον βουλευτή Β. Τομέα του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιώργο Κατρούγκαλο -ο οποίος εκπροσώπησε τη Βουλή των Ελλήνων, τον αντιπεριφερειάρχη Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Χάρη Ρώμα, την κ. Fadwa Abushanab, που εκπροσώπησε την πρεσβεία της Παλαιστίνης, την επικεφαλής της δημοτικής παράταξη «Αγαπάμε το Χαλάνδρι» κ. Κρίστη Αγαπητού, τον επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Χαλάνδρι Ορίζοντας 2023» κ. Μάνο Κρανίδη, τον επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Μένω στο Χαλάνδρι» κ. Νίκο Πράσσο, τον διοικητή του Α.Τ. Χαλανδρίου Ιωάννη Κραβαρίτη, τους εκπροσώπους της εκπαιδευτικής κοινότητας, τους εκπροσώπους των κομμάτων, των συλλόγων και των φορέων της πόλης.

Σίμος Ρούσσος: «Το πιο ταπεινό λιθάρι αυτής της γης είναι ποτισμένο με το αίμα των ανθρώπων που τη λευτέρωσαν»

Στον συμβολισμό της ημέρας αναφέρθηκε ο δήμαρχος Χαλανδρίου Σίμος Ρούσσος, φέρνοντας στο προσκήνιο τους αφανείς ήρωες αλλά και τις λιγότερο φωτισμένες πλευρές «της πιο κρίσιμης για το έθνος μας στιγμής».

Αφού σκιαγράφησε το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο που γέννησε την ελληνική Επανάσταση στον απόηχο της Αμερικάνικης και της Γαλλικής Επανάστασης, ο δήμαρχος Χαλανδρίου σημείωσε, μεταξύ άλλων:

«Το ελληνικό κράτος που οραματίζεται η Επανάσταση είναι προϊόν αυτής της ρήξης με το τυραννικό παρελθόν και αυτό αποτυπώνεται με ενάργεια και στα τρία δημοκρατικά συντάγματα που ψηφίστηκαν στη διάρκειά της. Όμως εκτός από τη μεγάλη εικόνα της ιστορίας, υπάρχουν και οι μικρές ιστορίες των ανθρώπων που χωρίς τη σκέψη και το αίμα τους, καμία μεγάλη ιστορία δεν κινεί τον τροχό της.
»Είναι η ιστορία του Γιάννη Γούναρη που αποκάλυψε στους πολιορκημένους Μεσολογγίτες το σχέδιο του Κιουταχή και του Ομέρ Βρυώνη, να επιτεθούν τα Χριστούγεννα του 1822, αν και γνώριζε καλά ότι αυτό θα στοίχιζε τη ζωή στη γυναίκα και τα παιδιά του, που τους κρατούσε ομήρους στην Άρτα ο Ομέρ Βρυώνης.
»Είναι η ιστορία του Αντώνη Οικονόμου που ξεσήκωσε τα πληρώματα των καραβοκυραίων της Ύδρας, παρά την αντίθεσή τους, και δολοφονήθηκε από όσους δεν του συγχώρησαν ποτέ αυτή του την πράξη...
»Είναι η ιστορία του Δημητρίου Μπαλή και του αδερφού του Λεονάρντο που αφού έδιωξαν τους Τούρκους από την Άνδρο και την Κάρυστο κατάφεραν να αφήσουν ένα εκπληκτικό για την εποχή κείμενο, αυτό της “Ναυτοσυντροφίας της Άνδρου”, υποδειγματικό για τους ανολοκλήρωτους κοινωνικούς σκοπούς του αγώνα, πριν διωχθούν και εκτελεσθούν και αυτοί από τους προύχοντες της εποχής...
»Είναι η ιστορία του τσαγκάρη της Πάτρας του Παναγιώτη Καρατζά που τουφεκίστηκε πισώπλατα αφού έκανε την αποκοτιά να ελευθερώσει την Πάτρα κόντρα στα “τζάκια” του Αχαϊκού Διευθυντηρίου.
»Χιλιάδες μικρές ιστορίες σπουδαίων ανώνυμων ανθρώπων που δημιούργησαν το Χάνι τη Γραβιάς, το Σούλι και το Κούγκι, τα Δερβενάκια, την Αλαμάνα, τα Ψαρρά και τη Χίο, σε έναν ξεσηκωμό που ήταν πέρα από τα όρια της λογικής. Ένας ολόκληρος κόσμος που είχε την αρβανίτικη ηθική του Μάρκου Μπότσαρη, ο οποίος προτίμησε να σκίσει το διορισμό του ως στρατιωτικού αρχηγού, όταν είδε τη ζήλια και τη φυλαρχία στα πρόσωπα των συντρόφων του λέγοντας: “Τα διπλώματα τούτα δεν έχουν καμιά αξία. Τα πραγματικά τα παίρνει κανείς στη μάχη” και ύστερα συνάντησε μοίρα του με ένα βόλι στο κούτελο, αιώνιο τρόπαιο τιμής για τους ξεχωριστούς ανθρώπους.
»Οι ιστορίες αυτών και χιλιάδων άλλων, μάς προστάζουν να μην ξεχάσουμε ποτέ ότι, όταν οι άκαπνοι πήγαιναν να γιορτάσουν την επέτειο της Επανάστασης, περνούσαν μπροστά από ένα τυφλό ζητιάνο που λεγόταν Νικηταράς, ότι τον άνθρωπο που είπε το συγκλονιστικό “την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες”, το Γέρο του Μοριά, οι Έλληνες, κατ΄ εντολή των Βαυαρών, του σκότωσαν το παιδί, τον διαπόμπευσαν, τον φυλάκισαν και θα τον σκότωναν, αν δεν υπήρχαν οι δύο έντιμοι δικαστές Πολυζωίδης και Τερτσέτης, οι οποίοι έσωσαν την τιμή της Δικαιοσύνης και του Έθνους.
»Στο κατ΄ όνομα ανεξάρτητο κράτος, που φτιάχτηκε όπως φτιάχτηκε, πρόκοψαν, μεγαλούργησαν και μεγαλουργούν μέχρι σήμερα διάφοροι ασήμαντοι, τυχάρπαστοι και απόντες. Δοξολογήθηκαν “κοράκια”, ενώ μέχρι και ο προμηθευτής του Ιμπραήμ ανακηρύχθηκε ευεργέτης. Ο απλός λαός κυνηγήθηκε ως ληστής, αφού η πατρίδα φέρθηκε σαν μητριά στα λαμπρότερα παιδιά της. Και όμως, παρά τις αδικίες και τις προγραφές, τις συνωμοσίες και τις προδοσίες δεν είναι άλλη γη ενδοξότερη και ωραιότερη από αυτή εδώ, γιατί το πιο ταπεινό λιθάρι της είναι ποτισμένο από το αίμα των ανθρώπων που την κατοίκησαν και τη λευτέρωσαν.
«Γιατί η δική μας πατρίδα δεν είναι αυτή που εξυμνεί το ήθος του ραγιά και την υποταγή, αυτή που ξεπουλά τον πλούτο, τη γη και τα μνημεία της στην αιώνια Βαυαροκρατία. Δεν είναι αυτή που διώχνει από τη χώρα, που δολοφονεί και βασανίζει τα παιδιά της... είναι η πατρίδα, που, όπως γράφει κάπου ο Μακρυγιάννης, “την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι• όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ [...] Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί”», κατέληξε ο δήμαρχος Χαλανδρίου. 

Παρέλαση και κατάθεση στεφάνου στο Ηρώο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη

Η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου άνοιξε και έκλεισε την παρέλαση, που μετά από τρία χρόνια πανδημίας πραγματοποιήθηκε χωρίς περιορισμούς στον αριθμό των συμμετεχόντων. Εκτός από τους μαθητές/τριες των σχολείων της πόλης, παρέλασαν επίσης αντιπροσωπείες των πολιτιστικών και αθλητικών συλλόγων της πόλης, όπως και αντιπροσωπείες του Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού, του 2ου και του 3ου Συστήματος Προσκόπων Χαλανδρίου.

Κατάθεση στεφάνου έγινε και στο Ηρώο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη από τον δήμαρχο Χαλανδρίου Σίμο Ρούσσο, την Ένωση Αρκάδων Χαλανδρίου και την Οργάνωση Μελών ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου.