Ζούμε πάλι σκηνές απείρου κάλους κοινωνικής ήττας. Υποψήφιοι Περιφερειάρχες καρατομούνται μέσα σε ώρες. Υποψήφιοι περιφερειακοί αλλά και δημοτικοί σύμβουλοι διατάσσονται και αλλάζουν ψηφοδέλτια σε δευτερόλεπτα, μεταφέροντας την εμπιστοσύνη τους από επικεφαλής σε επικεφαλής με επίσημες δημόσιες ανακοινώσεις, χάνοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, ακόμη και εν’ ενεργεία δημάρχους τους αδειάζουν τα ψηφοδέλτια, διότι δεν χόρεψαν το ζεϊμπέκικο την ώρα που τους βάραγαν τα νταούλια οι κομματικές τους ηγεσίες.

Μια πλήρης απαξίωση της τοπικής Αυτό-Διοίκησης και των τοπικών κοινωνιών που σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Δημόσιας Διοίκησης και το άρθρο 102 του Συντάγματος, έχουν το τεκμήριο και την αρμοδιότητα των τοπικών υποθέσεων.
Και το άρθρο 102 δεν είναι ένα τυχαίο άρθρο. Είναι μια συσσωρευμένη εμπειρία αιώνων και ειδικότερα η εμπειρία της διοικητικής διαίρεσης που ξεκίνησε μετά τον πρώτο νόμο του 1833 όπου διαπιστώθηκε ότι πέραν του Κράτους, των Υπουργείων και των θεσμών όπως της Δικαιοσύνης, του Στρατού της Αστυνομίας, των κομμάτων κλπ υπάρχει η αναγκαιότητα ενός βαθμού τοπικής αυτονομίας για να μπορούν οι τοπικές κοινωνίες να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητές τους και τις ειδικές, τοπικές τους ανάγκες.

Ετσι κάποτε στο Βόλο αποφάσισαν ότι θέλουν να φτιάξουν δικό τους δημόσιο θέατρο. Στην Έδεσσα θεώρησαν αναγκαίο να έχουν δικής τους δημοτική βιβλιοθήκη. Στην Κω έφτιαξαν Δημοτικά Ιατρεία, στην Αιδηψό Ιαματικά Λουτρά, στα Καλάβρυτα Χιονοδρομικό Κέντρο, στην Μάνη δίκτυο ύδρευσης, στην Λειβαδιά αυτοδιαχειριζόμενο παιδότοπο, στην Πάτρα καραναβάλι. Σε εποχές όπου η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν είχε καμία αρμοδιότητα να το κάνει. Οι ίδιες οι τοπικές κοινωνίες διαπίστωσαν τις δικές τους ιδιαίτερες ανάγκες και ανέλαβαν την πρωτοβουλία να φτιάξουν μια δική τους πρωτότυπη δομή. Κάτι που δεν θα έκανε ποτέ το κράτος από μόνο του. Πολλά από αυτά τα πειράματα πέτυχαν και ξαπλώθηκαν και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Αυτή ακριβώς είναι και η πεμπτουσία και ο λόγος ύπαρξης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Εκτός των υποχρεώσεων που απορρέουν από τους γενικούς νόμους, εκτός των κλασικών αρμοδιοτήτων, οι τοπικές κοινωνίες να αποφασίζουν και να δρουν πρωτοβουλιακά για τις δικές τους τοπικές ανάγκες, ανεξάρτητα από κόμματα και ιδεολογικές αγκυλώσεις.

Μετά από μια ασφυκτική πίεση που άσκησαν τα κόμματα από το 1974 και μετά από τα λεγόμενα χρίσματα στους Δήμους, την τελευταία εικοσαετία είδαμε μια πολύ θετική χαλάρωση καθώς οι τοπικές κοινωνίες άρχισαν να αυτονομούνται και να ωριμάζουν πολιτικά. Είχαμε εκατοντάδες ανατροπές με αποκορύφωμα το 2015. Τα χρίσματα δεν έπαιξαν σχεδόν κανένα ρόλο. Οι τοπικές κοινωνίες ψήφισαν ξεκάθαρα προσωπικότητες.

Στις Περιφέρειες βέβαια αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο καθώς η μεγάλη χωρική και κοινωνική έκταση δυσχεραίνει για έναν υποψήφιο το έργο του να συγκεντρώσει μια διάχυτη κατανομή υποψηφίων συμβούλων, χωρίς την βοήθεια των κομματικών δομών και την ενεργοποίηση των τοπικών οργανώσεων.
Το είδαμε για πρώτη φορά στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου στις εκλογές του 2019 όπου η απερχόμενη με το χρίσμα της Νέας Δημοκρατίας κα Καλογήρου έχασε από τον ομοϊδεάτη της Κώστα Μουτζούρη.
Φέτος το εγχείρημα της αυτονόμησης για πρώτη φορά επιχειρείται στην Αττική, στην πιο μεγάλη και πιο δύσκολη Περιφέρεια της χώρας από τον Γιώργος Ιωακειμίδη. Ο Ιωακειμίδης δεν ανήκει σε κανένα κόμμα και ανακοίνωσε υποψηφιότητα και έφτιαξε ψηφοδέλτιο χωρίς τη στήριξη ή την βοήθεια κανενός κόμματος.

Και ειδικά στην Αττική το εγχείρημα έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς είναι η Περιφέρεια χαβούζα όλων των κυβερνήσεων. Να το πω χοντρικά. Η Περιφέρεια Αττικής διοικείται κυρίως από Υπουργούς που εκλέγονται σε άλλες Περιφέρειες. Η Περιφέρεια Αττικής από ανθρωποκεντρικής απόψεων έχει απόλυτη ανάγκη να διοικηθεί από ένα Περιφερειάρχη που δεν θα υπακούει στις πολιτικές εντολές των Υπουργών, αλλά θα διαπραγματεύεται μαζί τους.
Η Αττική διαχρονικά εξυπηρετεί τα χαμηλά κόστη των επενδύσεων για όλη την Ελλάδα, σε βάρος του περιβάλλοντός της και των ανθρώπινων αναγκών. Συγκεντρώνει όλη την παραγωγή και τον πληθυσμό έτσι ώστε οι παραγωγή να γίνεται όλο και πιο κερδοφόρα, αγνοώντας όλες τις ανάγκες της ανθρώπινης ζωής, όπως την ποιότητα της ατμόσφαιρας, την ανάγκη της μετακίνησης, την διαχείριση των απορριμμάτων, τους δημόσιους χώρους και το πράσινο. Η Αττική είναι ένας τσιμεντένιος λαβύρινθος που οδηγεί πάντα στην δουλειά, στην παραγωγή και στην κατανάλωση.
Η Αττική είναι μια Περιφέρεια όπου όλοι οι κάτοικοι της ζουν περιμένοντας το Σαββατοκύριακο και τις διακοπές για να την εγκαταλείψουν όπως όπως. Στην Αττική μένουν όσοι δεν μπορούν να φύγουν.
Η Αττική είναι μια αβίωτη Περιφέρεια που διαχρονικά αγνόησε τις ανάγκες του ανθρώπου για επαφή με την φύση, για περπάτημα, για συνεύρεση, για κοινωνικότητα, για ζωτικό χώρο διαβίωσης, ασκώντας μια συνεπή πολιτική να συγκεντρώνει όσο γίνεται περισσότερα εργατικά χέρια και μυαλά, στην μικρότερη δυνατή έκταση.

Έτσι κατόρθωσε να έχει:
Το χειρότερο κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Ευρώπη με 37% καθυστέρηση στις διαδρομές.
Τον χαμηλότερο δείκτη πρασίνου στην Ευρώπη και σε αναλογία πληθυσμού και σε αναλογία έκτασης και 9 φορές λιγότερο από το αποδεκτό όριο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
Έναν από τους υψηλότερους δείκτες ατμοσφαιρικής ρύπανσης στον κόσμο.
Το χειρότερο και ελλιπέστερο σύστημα αστικών συγκοινωνιών.
Την μικρότερη έκταση δημόσιων χώρων κατ΄αναλογία.
Το μικρότερο δίκτυο πεζοδρομίων και ποδηλατοδρόμων σε όλη την Ευρώπη.
Το χειρότερο σύστημα διαχείρισης απορριμμάτων.

 

Σήμερα η Αττική χρειάζεται μια Περιφερειακή Διοίκηση που να αντιστέκεται σε ένα στρεβλό αποανρθωποκεντρικό μοντέλο ανάπτυξης που εξυπηρετεί βραχυπρόθεσμους στόχους των κυβερνήσεων και που την γεμίζει απειλές: Φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές, πανδημίες, διατροφικές και ενεργειακές κρίσεις και πιθανές πρωτόγνωρες άλλες.

Η Αττική σήμερα χρειάζεται πολιτικές αποκέντρωσης, ενώ βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια, σε τροχιά υπερσυγκέντρωσης.

Είναι τεράστιας σημασίας το να αποκτήσει μια Περιφερειακή διοίκηση που δεν θα αισθάνεται υποχρεωμένη και υποκείμενη στις κυβερνητικές επιλογές, αλλά μια διοίκηση αυτόνομη που να νοιάζεται για την ποιότητα της ζωής των πολιτών της.

Ο Χάρης Κουγιουμτζόπουλος είναι δημοσιαγράφος Τοπικής Αυτοδιοίκησης
Και υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος στον Βόρειο Τομέα της Αττικής με τον Γιώργο Ιωακειμίδη

Διαβάστε εδώ άλλα άρθρα του

#υποψηφιος #περιφερεια #Αττικη #Συμβουλος #ΒορειοςΤομεας